Do Korczewa na Podlasiu przyciąga turystów od jakiegoś czasu pieczołowicie od wielu lat remontowany i restaurowany pałac Kuczyńskich i Ostrowskich. Remont w zasadzie dobiegł już końca i turyści mogą oglądać pałac nie tylko z zewnątrz, ale także w środku. W salonach pojawiły się dekoracje, freski, ekspozycje. W jednej z sal urządzono wystawę poświęconą C.K. Norwidowi i jego związkom z Korczewem i panią Joanną Kuczyńską.
Niewątpliwie warto to wszystko zobaczyć.
Będąc w Korczewie warto też jednak nie ograniczyć się do samego pałacu.
W okolicy – i to całkiem bliskiej – znajdziemy bowiem jeszcze sporo innych ciekawostek.
Najbardziej zwraca uwagę widoczny od razu po wejściu po rozległego parku, usytuowany kilkaset metrów dalej, XIX-wieczny letni pałacyk Syberia. Na razie niestety, nie zastaniemy tam pięknie odrestaurowanego obiektu. Na szczęście nie jest to także jeszcze kompletna ruina i bez wątpienia nadaje się do remontu. Czeka na swoją kolej do przywrócenia do życia. Sądząc po dotychczasowych działaniach Pani Beaty Ostrowskiej-Harris – zapewne niebawem się doczeka.🙂
To jeszcze nie wszystko, co skrywa rozległy park wokół korczewskiego pałacu. Wśród innych ciekawostek wymienić trzeba obowiązkowo kamień Menhir. Znajdziemy go w głębi parku, ok. 300 metrów z tyłu za pałacem. Prowadzą do niego tabliczki, choć niektóre ustawiono są trochę myląco. Jednak idąc główną aleją parkową nie sposób nie zauważyć miejsca otoczonego galerią krzewów, gdzie w punkcie centralnym stoi pokaźny szary kamień wyglądający z dala jak obelisk.
Ów osobliwy głaz ma historię sięgającą co najmniej kilka tysięcy lat wstecz. Naukowcy stwierdzili, że jest to kamień kultowy z czasów przedchrześcijańskich. Według legendy jest to miejsce mocy i każdy, kto dotknie kamienia i pomyśli życzenie, może liczyć na jego spełnienie. Niestety liczba życzeń jest limitowana: można wybrać tylko jedno. 😉
W głębi parku, przy ostatniej bramie znajdziemy jeszcze jedną ciekawostkę. Obiekt wygląda na kapliczkę. Ale nią nie jest. To ozdobnie zakomponowana studnia, zwana Źródłem Jana, zbudowana ok.1835 r. Właściwie nie bardzo wiadomo dlaczego Jana, skoro wieńczy ją posąg św. Nepomucena. Choć, po prawdzie, to on też trochę Jan.😉 Studnia nawet w obecnym stanie prezentuje się bardzo malowniczo. Miejmy nadzieję, że dla niej też nadejdą łaskawsze czasy.
Podoba Ci się ten artykuł? Będzie mi bardzo miło, jeżeli zostawisz ślad Twojej wizyty w postaci komentarza lub polubienia i zostaniesz stałym czytelnikiem tego bloga.
Możesz także zasubskrybować bloga i otrzymywać bezpośrednio na swoją skrzynkę pocztową informacje o nowych artykułach oraz o terminach spacerów historycznych i przyrodniczych, rajdów i wycieczek Klubu Globtrotera.
Klub Globtrotera Warszawa 