POLSKI ZAMEK RODEM Z DOLINY LOARY

Jest takie miejsce w niezwykle uroczej dolinie, gdzie wśród ogromnych murów gmachu nad rzeczką Trzemną nad wyraz wyczuwa się ducha historii.
Zamek w Gołuchowie to przed II wojną św. jedno z największych muzeów w Europie.
Pierwotna budowla o charakterze obronnym należała do starosty radziejowskiego i wojewody brzesko-kujawskiego, Rafała Leszczyńskiego. Później wielokrotnie zmieniała właścicieli. Kiedy w roku 1857 syn Tytusa Działyńskiego, ówczesnego właściciela, Jan Działyński poślubił Izabellę Czartoryską, nikt nie przypuszczał, że uczyni ona to miejsce jednym z najpiękniejszych w kraju i tchnie w nie nowe życie. Izabella Czartoryska, uchodząca wówczas wśród polskiej szlachty za mało towarzyską i wyniosłą, miała niezwykłe wyczucie piękna. W domu rodzinnym otrzymała staranne wykształcenie, a od natury dostała kolekcjonerski zmysł i uwielbienie dla rzeczy pięknych.

Zamek jeszcze w czasach rodziny Leszczyńskich rozbudowywany był w kilku etapach. Później z wyobraźni Izabelli wyłoniła się budowla na wzor zamków znad Loary. Przy ozdabianiu budowli wykorzystano renesansowe elementy zamków europejskich, które księżna kupowała w antykwariatach we Francji i Włoszech.

To wspaniałe prywatne muzeum księżnej funkcjonowało nieprzerwanie do września 1939 roku. Niestety, wojna przyniosła kolekcji prawie całkowitą zagładę. Wyposażenie zostało zrabowane i wywiezione z zamku nie tylko przez wojska niemieckie, ale także radzieckie. Obecnie dzięki staraniom Muzeum Narodowego w Poznaniu możemy podziwiać odrestaurowaną architekturę zamku oraz wiele unikatowych eksponatów, między innymi, odzyskanych po II wojnie światowej z terenów ZSRR. Eksponaty, które trafiły w inne regiony Europy też czasem udaje się odzyskać.

A oto co, między innymi, zobaczymy w salach zamkowych:
– salę waz antycznych, kolekcja ta zrabowana podczas II wojny św. powróciła częściowo w latach 50-tych do Gołuchowa, ale znaczna jej część znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie,
– salę starożytności ze sztuką antyczną, a nawet z biżuterię z epoki brązu,
– renesansowy kominek z Francji z płaskorzeźbą z XV wieku,
– pokoje gotyckie,
– rzeźbę św.Urszuli z XVI wieku,
– bibliotekę, gdzie znajdują się Biblie z 1577 i 1650 roku,
– salon ze złoconym stropem i z drzwiami z czarnego dębu,
– gobeliny z XVII w.

Zobaczymy tu również niezwykle piękny, rzeźbiony stół – katafalk, na którym spoczywała Izabella po śmierci, gdy trwały jeszcze prace wykończeniowe przy zbudowanym w parku mauzoleum, w którym została pochowana.

Wspaniałe wrażenie robi także dziedziniec wewnętrzny zamku, a zwłaszcza przepiękne krużganki, o kunsztownej architekturze przywodzącej na myśl zamek królów Francji w Chambord, w Dolinie Loary.

Za czasów Izabeli zbudowany został również piękny pałac mieszkalny zwany Oficyną, w którym mieści się teraz Muzeum Leśnictwa.
Ale to nie wszystko. Rozległy, prawie 160 hektarowy, piękny park w stylu angielskim, zamaszyście rozłożony nad rzeczką, też godzien jest uwagi. Na jego terenie znajdziemy jeszcze malowniczy staw, arboretum, ogród ziołowy-kwiatowy, zabytkowe ule i zagrodę żubrów.
Powyższy opis tylko w ograniczonym stopniu oddaje piękno i atrakcyjność tego miejsca. Koniecznie bowiem trzeba wybrać się tam osobiście, by poczuć ten klimat historii i zapach unoszący się wokół ze wspaniałego parku z rzadkimi okazami drzew.
Przystańcie tam na chwilę, przy kaplicy, gdzie spoczywają zwłoki księżnej, najlepiej w zamglony jesienny wieczór, a ujrzycie duchy Jana i Izabelli, doglądające dzieła jakie stworzyli.

—

Tekst: Ewa Heldt

Zdjęcia: Liliana Kołłątaj i Ewa Heldt

---

Podobał Ci się artykuł? Będzie nam bardzo miło, jeżeli zostawisz ślad Twojej wizyty w postaci komentarza lub polubienia i zostaniesz stałym czytelnikiem tego bloga. Zapraszamy także na nasze strony na Facebooku: https://www.facebook.com/warszawskierozmaitosci/ https://www.facebook.com/klubglobtroterawarszawa/

---