W styczniowy dzień 2017 roku zasypany śniegiem pałacyk w Oblęgorku objawił nam się niczym dworek hen gdzieś na Kresach, jakby żywcem wyjęty z kart „Trylogii”.
Jeszcze chwila i wybiegnie stamtąd Helena, Oleńka, Anusia, a może Baśka…
Jedni mówią: pałacyk, inni: dworek.
Bez względu na określenie architektoniczne obecnie w dawnym domu rodziny Sienkiewiczów mieści się bardzo ciekawe Muzeum Henryk Sienkiewicza.
Pisarz mieszkał tam w latach 1902 -1914 wraz z ostatnią żoną Marią z Babskich i dziećmi – Jadwigą i Henrykiem, jedynymi, z pierwszego małżeństwa (ich matka, Maria z Szetkiewiczów, zmarła na gruźlicę w kilka lat po ich urodzieniu).
Sienkiewicz dom ten dostał w roku 1900 w darze od Narodu Polskiego, głównie z okazji otrzymania Nagrody Nobla, ale też i za całokształt twórczości.
Ze względu na słabe zdrowie i problemy z płucami Sienkiewicz spędzał w Oblęgorku miesiące letnie, w porze zimowej trudno było bowiem dostatecznie ogrzać tak duży dom.
To właśnie z inicjatywy dzieci Pisarza dom w Oblęgorku przekształcony został w muzeum autora „Trylogii”.
W 1956 r. Jadwiga i Henryk Józef aktem notarialnym przekazali Skarbowi Państwa pałacyk wraz z 2 ha parku.
Swą działalność muzeum rozpoczęło 26 października 1958.
Pierwszym kustoszem została Zuzanna z Kieleckich Sienkiewiczowa, żona Henryka Józefa Sienkiewicza, jedynego syna pisarza.
Z dniem 1 stycznia 1976 Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku stało się oddziałem Muzeum Narodowego w Kielcach. 
Ekspozycja ukazuje dworek prawie takim, jaki istniał i funkcjonował, gdy mieszkała w nim rodzina Sienkiewiczów. Wśród mebli zobaczymy zatem np. solidne dębowe biurko, przy którym powstawała powieść „W pustyni i w puszczy”, a także biureczko mahoniowe, przy pisarz którym stworzył wiele rozdziałów „Trylogii”, zegar w stylu kapliczki zakopiańskiej, zaprojektowany przez Stanisława Witkiewicza i wiele innych ciekawych mebli i przedmiotów, z których każdy ma swoją historię i z których Sienkiewiczowie codziennie korzystali.
Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku odwiedziliśmy z Klubem Globtrotera 21 stycznia 2017. Była to moja trzecia wizyta w tym miejscu, a jedną od drugiej dzieliła rozpiętość ładnych kilku lat. Z przyjemnością powraca się do obiektu, który już za pierwszym razem zrobił ogromne wrażenie, a z każdą kolejną odsłoną jest coraz piękniejszy. Muszę przyznać, że zimowa sceneria Oblęgorka głęboko zapadła mi w pamięć. To było coś iście baśniowego.
Podoba Ci się ten artykuł? Będzie mi bardzo miło, jeżeli zostawisz ślad Twojej wizyty w postaci komentarza lub polubienia i zostaniesz stałym czytelnikiem tego bloga.
Możesz także zasubskrybować bloga i otrzymywać bezpośrednio na swoją skrzynkę pocztową informacje o nowych artykułach oraz o terminach spacerów historycznych i przyrodniczych, rajdów i wycieczek Klubu Globtrotera.
Klub Globtrotera Warszawa 